En olmadık zamanda-hani tam da her şey yoluna girdi derken-meydana gelen bir gelişmeyle tüm düzenini alt üst edebilecek güçte hissedebiliyormuşsun kendini..
Tam bir "statüko insanı"yken, hani ne derler, "incir çekirdeğini doldurmayacak" bir nedenden ötürü işini, evini, şehrini değiştirebilecek raddeye gelebiliyormuşsun.. Yeter ki o şalter atsınmış, yeter ki film kopsunmuş, başka da hiçbir şeye ihtiyaç yokmuş. Muhtaç olduğun kudret, dillere pelesenk olan "sarı damar"ında mevcutmuş.
Bir taraftan bakıldığında "kuru inat" gibi algılanan şey; diğer taraftan kendine olan saygının, özgüveninin, gururunun yansıması olarak görünebiliyormuş.
Minicik, gerçekten de nokta kadar bir metal parçasına, haddini aşan anlamlar yüklenebiliyormuş.
Gözyaşları, baş ağrısı, sinir bozukluğu, kafa karışıklığı birbirini izleyen bir kısırdöngü haline geliyormuş.
Ve ömrün boyunca senin için bir "araç" olmaktan öteye gitmemiş olan "para"ya lanet eder oluyormuşsun.
Bir "var"mış, bir "yok"muş..
